Het begin.
Eigenlijk wisten we het al jaren; we gaan ooit in Italië wonen.
In 1989 was geloof ik onze eerste vakantie in Italië. We hadden huisjes gehuurd. 3 verschillende huisjes, elk een week. Het eerste was vlakbij Montalcino, het tweede aan het Lago di Trassimeno en het derde in Sinalunga. Alle drie dus zo ongeveer in de driehoek Siena, Chiussi, Arezzo.
Het was liefde op het eerste gezicht. We keken onze ogen uit. De geweldige natuur in de omgeving, maar ook de stadjes en dorpjes, de kloosters en kerken, alles leek wel 2000 jaar oud en alles even prachtig. Heerlijk eten, geweldige wijn, aardige mensen, wat een land! Na die 3 weken was het bijkomen. We gingen boeken lezen over Toscane, Umbrië, de Etrusken, kookboeken, geschiedenisboeken enz. enz. Een beetje overdreven maar de zucht naar kennis en de heimwee naar de indrukken van die vakantie waren sterk: we waren als zovelen verliefd op Italië. Dat is sindsdien na tientallen reizen naar het mooiste land ter wereld zo gebleven. Van Venetië tot Catania, van Lecce tot Ventimiglia, de liefde is nooit meer weggegaan.... |
 |
 |
 |
 |
We mijmerden vaak over hoe het zou zijn om in Italië te wonen. We kopen een bouwval en knappen die op tot een B&B. We huren iets in Florence en worden gids voor nederlanders in de stad. We starten een huizenoppas centrale en doen er het onderhoud van zwembaden bij. De plannen waren in die jaren legio, tot uitvoering kwamen ze echter nooit. We deden cursussen italiaans en na een jaar of 3-4 spraken we al een aardig mondje. Zo rond 2001 was Rianne het beu. Of we gaan nu concreet worden of we zeuren er niet meer over, zei ze. Dan maar concreet worden!
Zo gezegd, zo gedaan. In de zomer van 2002 hadden we onze vakantie in Italië al weer gepland staan. Het idee was om vlak voor onze vakantie een advertentie in een groot landelijk dagblad te plaatsen, waarin we ons aan zouden bieden voor welk geschikt werk dan ook. Zodoende zouden we in Italië zijn als de advertentie zou verschijnen en mochten er reacties komen, meteen actie kunnen ondernemen. |
 |
 |
 |
 |
Nou die reacties kwamen! De mobiele telefoon bleef maar rinkelen. De meeste gesprekken liepen echter al snel op niets uit. Of het aangeboden werk was niet naar onze zin (schoonmaken of op het land werken b.v.), of het was tijdelijk en voor korte duur. Maar er waren ook een paar leuke en interessante zaken bij, waar we gelijk op af konden gaan. Vlakbij Piacenza b.v.. Hier konden we op een vakantievilla van een rijk gezin uit Milaan passen. Toen we er kwamen bleek echter dat we er erg klein zouden wonen en dat de voormalig eigenaar, een oude boer van 85, in het zelfde gebouwtje boven ons zou wonen. Zo volgden er nog enkele teleurstellingen. Per dag werd het aantal telefoontjes minder. Een van de laatste dagen van die 'vakantie' kregen we nog een telefoontje uit Ventimiglia, aan de Riviera vlakbij de Franse grens. Men zocht oppassers voor een villa aan zee, met wat kleine onderhouds-en schoonmaaktaken ernaast. Bij onze aankomst vielen we van de ene verbazing in de andere. Wat een plek, direct aan zee, een enorme villa met een tuin van palmbomen en een 200 meter lang privéstrand. Er was zelfs een terras enkele meters in zee gebouwd. |
 |
 |
 |
 |
Het gesprek met de eigenaar en hun zoon verliep vlotjes. Men vroeg ons mee te eten en zo zaten we buiten op een groot terras met een schitterend uitzicht over zee. De op bezoek zijnde kleinkinderen liepen met ons weg en we dachten: dit is het! Men vroeg ons zelfs om te blijven slapen in een dependance gebouwtje en terwijl we daar heen wandelden zei de eigenaar: "Normalmente qui dorme solo la famiglia, pero la moglie si e innamorata di voi". (Normaal slapen hier alleen familieleden, maar mijn vrouw is verliefd op jullie). Vol fantasiën over een nieuw leven in Italië hebben we die nacht daar doorgebracht. De volgende ochtend na het ontbijt spraken we opnieuw met het echtpaar. Ze boden ons tegen een laag salaris een vaste baan als oppassers aan en we konden in een appartament in de villa met 2 slaapkamers en 2 badkamers wonen. Er waren echter 2 maars. We moesten vandaag beslissen en uiterlijk 1 september (over 6 weken) beginnen met werken. |
 |
 |
 |
 |
We hebben een paar uur bedenktijd gevraagd, zijn naar Monaco gereden (dat we toch graag eens wilden zien) en hebben daar op een terras aan de haven beraadslaagd. Zo'n aanbod krijgen we nooit meer was de conclusie. Dit moeten we doen.
Maar hoe moet dat dan op de bank (Rianne werkte sinds 20 jaar bij de Amrobank) en met het eigen bedrijfje van Peter. Kunnen we onze familie en vrienden wel missen. Het werd nu toch wel erg concreet. Precies hoe dat weten we niet meer, maar we hebben daar beslist om het te doen. We zijn terug gegaan naar de villa, hebben tegen de eigenaar gezegd dat we 1 september zouden starten, hebben nog half verdwaasd meegegeten en zijn toen richting Nederland vertrokken. Het voelde erg onwezenlijk. Om een lang verhaal kort te maken hebben we 'thuis' iedereen ingelicht. Rianne heeft ontslag genomen op de bank en Peter heeft zijn deel van een eigen bedrijfje overgedaan aan zijn zakenpartner. We hebben ons huis te koop gezet (uiteindelijk in november verkocht) en zijn alle zaken gaan regelen die je moet regelen als je naar het buitenland verhuist. Een groot gedeelte van onze huisraad hebben we opgeslagen bij een verhuisbedrijf en op 31 augustus zijn we met een grote bestelbus vol spullen richting Italië vertrokken. |
 |
 |
 |
|
|
|
